Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την ημέρα που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Είναι η ημέρα που έγινα μπαμπάς. Το ομορφότερο συναίσθημα που ένιωσα ποτέ. Η απόλυτη ευτυχία. Σαν να γέμισε ο κόσμος μου ξαφνικά με απίστευτη χαρά που δεν μπορούσα να την εκφράσω με λόγια.
Θυμάμαι τα ζεστά δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπό μου και την ανυπομονησία μου να δω το γιο μου. Να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να δω ότι η μαμά του είναι καλά.
Αυτή τη στιγμή ο χρόνος «παγώνει». Για κάποιον περίεργο λόγο δεν έχεις και πολλή επαφή με το περιβάλλον γύρω σου. Απλά απολαμβάνεις τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή δεν την αλλάζω με τίποτα και ας είναι μόνο η αρχή του ταξιδιού της πατρότητας.
Μετά από λίγο, όταν το πρώτο σοκ χαράς περάσει, συνειδητοποιείς ότι πλέον έχεις ευθύνη. Έχεις ευθύνη για αυτό το μικρό ανθρωπάκι που μπήκε στη ζωή σου. Έχεις ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη προς την υπέροχη μαμά του και προς την οικογένεια που μόλις μεγάλωσε.
Συνειδητοποιείς ότι εκείνη η ανέμελη ζωή που είχες πριν δεν υπάρχει πια. Το εγώ σβήνει μέσα σου και τη θέση του παίρνει το εμείς.
Κανένας δεν σου λέει πόσο πραγματικά αλλάζουν όλα όταν αποκτάς μωρό. Και να σου έχουν πει, πάλι δεν θα μπορούσες να καταλάβεις πως είναι πραγματικά μέχρι να το ζήσεις.
Το μεγαλύτερο σοκ στην πατρότητα είναι όταν συνειδητοποιείς πόσο άσχετος είσαι. Ό,τι βιβλίο και να διάβασες, ό,τι πληροφορία και να έψαξες στο ίντερνετ, όσους και να ρώτησες, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το νέο σου ρόλο. Μόνο το μωράκι και ο χρόνος που περνάς μαζί του σε μαθαίνουν πώς να λειτουργείς.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι μαθαίνεις γρήγορα και μαθαίνεις πολλά νέα πράγματα γρήγορα. Είναι σαν να «μεγαλώνεις» ως γονιός με την ίδια ταχύτητα που μεγαλώνει το παιδί σου.
Παρόλο που είμαι ακόμα στην αρχή ως νέος μπαμπάς και αδιαμφισβήτητα χαζομπαμπάς, αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την μοναδική εμπειρία ζωής μέσα από το blog του pergamodo.com και να περιγράψω τις πρώτες σκέψεις και τα πρώτα συναισθήματά μου για αυτό το υπέροχο ταξίδι.
.jpg "baby4")
Τα χαρμόσυνα νέα
Αν κάποιος με ρωτούσε πώς ήταν το ταξίδι της εγκυμοσύνης και του τοκετού θα έλεγα πρωτόγνωρο, περίεργο, γεμάτο αγωνία και άγχος αλλά και συνάμα συναρπαστικό.
Η εγκυμοσύνη δεν είναι και η πιο εύκολη περίοδος, και ας λένε αρκετοί ότι είναι. Τόσο για τη μαμά όσο και για τον μπαμπά η αγωνία και το άγχος για το άγνωστο χτυπάει κόκκινο. Αλλά όταν έρχεται στον κόσμο το παιδί σου, όλα φαίνονται πολύ πιο όμορφα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που η αγαπημένη μου σύζυγος, μου ανακοίνωσε ότι περιμένουμε μωράκι. Μετά τη μικρή παύση μέχρι να συνειδητοποιήσω τι άκουσα, άρχισα να χαμογελάω από χαρά. Την πήρα μια τεράστια αγκαλιά και χάθηκα στο άγγιγμά της.
Χωρίς να προλάβουμε καλά καλά να συνειδητοποιήσουμε ότι θα γίνουμε γονείς ήρθε η ώρα να κάνουμε και τον πρώτο μας υπέρηχο.
Κλείσαμε το ραντεβού με το γιατρό μας, πήραμε μια βαθιά ανάσα και πήγαμε στο ιατρείο του. Μια εκκωφαντική σιωπή γέμισε το δωμάτιο μέχρι να ακούσουμε τους πρώτους ήχους. Εκεί ακούσαμε για πρώτη φορά να χτυπάει η καρδούλα του.
Μια στιγμή πραγματικά μοναδική. Χτυπούσε γρήγορα και δυνατά. Κάπως έτσι χτυπούσε και η δική μου. Η Νάντια (η σύζυγός μου) μου έσφιξε το χέρι και ανταλλάξαμε κλεφτές ματιές και χαμόγελα.
Ο γιατρός μας μιλούσε αλλά πού μυαλό να ακούσω τι έλεγε. Ευτυχώς η Νάντια συμμετείχε στην κουβέντα.
Οι επόμενες εβδομάδες κύλησαν πολύ γρήγορα μέχρι την ώρα για την πρώτη σημαντική εξέταση. Την αυχενική διαφάνεια και μια φυλο-μαντεψιά. Το μόνο που θέλαμε ήταν να είναι όλα φυσιολογικά. Ειλικρινά τίποτα άλλο δεν μας ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Τα καλά νέα συνοδεύτηκαν με ένα μεγάλο ουφ ανακούφισης σαν να φύσηξαν 10 μποφόρ στο Αιγαίο.
«Θέλετε να μάθετε και το φύλο του μωρού;» μας ρώτησε ο γιατρός. Φυσικά και θέλαμε. «Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι αγοράκι» μας είπε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση με τη Νάντια ως προς το φύλο του μωρού. Μπορεί εμείς οι άντρες να νομίζουμε ότι με τα αγοράκια θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα.
Ειλικρινά δεν το γνωρίζω αυτό. Ο χρόνος θα το δείξει. Είμαι νέος μπαμπάς και δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι πόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος είμαι.
Οι πρώτες μικρές κλοτσιές
Φτάνοντας στον 5ο μήνα ήρθε η ώρα και για τη δεύτερη σημαντική εξέταση, την Β’ επιπέδου. Πάλι αγωνία, πάλι άγχος αλλά και προσμονή να δούμε ότι όλα κυλούν ομαλά και φυσιολογικά και να δούμε και λίγο τον μικρούλη μας που θα έχει πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά.
Η τρισδιάστατη απεικόνιση του μπέμπη ήταν φανταστική. Τα χεράκια, τα ποδαράκια, το προσωπάκι αυτού του μικρού πρίγκιπα να κινούνται ασταμάτητα σε ζωντανή μετάδοση μας έκαναν να χαρούμε ακόμα περισσότερο.
Πλέον μεγάλωνε και περισσότερο η κοιλίτσα της μανούλας του και ο μπέμπης έδειχνε πόσο ζωηρός είναι ρίχνοντας τις πρώτες κλοτσιές του. Ακουμπούσα την κοιλίτσα και αισθανόμουν κάθε κλοτσιά σαν να ανυπομονούσε να βγει.
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν όταν του μιλούσα τα βράδια. Κάθε φορά που πλησίαζα στην κοιλιά και του έλεγα ότι χαζομάρα μου ερχόταν στο μυαλό, εκείνος σταματούσε να κινείται. Σαν να με άκουγε. Αυτή την αίσθηση μου έδινε. Όταν σταμάταγα να μιλάω εκείνος άρχισε να κουνιέται και να κλοτσά ξανά.
Η μαμά του γελούσε πάντα με τις βλακείες που έλεγα στον μπέμπη και με πείραζε. Αυτές οι στιγμές χαλάρωσης το βράδυ ήταν πραγματικά μοναδικές.
Ο μικρός πρίγκιπας ήρθε
Με αυτά και με αυτά, οι μέρες και οι εβδομάδες πέρασαν και φθάσαμε στην 24η Ιουλίου 2020 στις 4:00 μμ όπου άνοιξε αυτή η ερμητικά κλειστή πόρτα του μαιευτηρίου και η μαία αναφώνησε ότι μόλις έγινα μπαμπάς.
Τι να πρωτοσκεφτείς; Τι να πρωτοπείς; Όλα μοιάζουν μαγικά. Οι σκέψεις πηδούσαν ασταμάτητα μέσα στο μυαλό μου και έκαναν την καρδιά μου να χτυπά ακόμα πιο γρήγορα.
Ήρθε. Ο μικρούλης μας ήρθε.
Μετά από ώρα άνοιξε η κουρτίνα από το δωμάτιο που έντυναν το γιο μας και τον είδα για πρώτη φορά.
Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή η ζωή μου άλλαξε οριστικά. Το ομορφότερο συναίσθημα που ένιωσα ποτέ. Η απόλυτη ευτυχία. Η πιο αγνή μορφή αγάπης που μπορεί να νιώσει κανείς.
Αισθάνθηκα γεμάτος, ολοκληρωμένος, χαρούμενος. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, θυμάμαι τη στιγμή και χαμογελάω από χαρά.
Μετά από λίγη ώρα είδα τη Νάντια και διέκρινα και στα δικά της μάτια την ευτυχία. Ήταν καλά και ανυπομονούσε να κρατήσει τον μικρούλη μας στην αγκαλιά της. Τους είδα μαζί και ήθελα να κάνω μια μεγάλη αγκαλιά την οικογένειά μου.
Η πρώτη γνωριμία
Το μεγαλύτερο χτυποκάρδι όμως με περίμενε όταν τον κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Η πρώτη γνωριμία μπαμπά και γιου. Θυμάμαι τον χάζευα ασταμάτητα. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του. Στην αρχή φοβόμουν. Δεν ήξερα πώς να τον κρατήσω. Έβαλα το ένα μου χέρι κάτω από το κεφαλάκι του και το άλλο στο κορμάκι του και τον σήκωσα. Επιτέλους τον κρατάω στην αγκαλιά μου.
Του έδωσα μια υπόσχεση ψιθυριστά. Σαν μια συμφωνία μεταξύ ανδρών. «Θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα σε στηρίζω. Δεν θα είσαι ποτέ μόνος». Του ψιθύρισα. Εκείνος κοιμόταν γλυκά.
Τις λίγες μέρες που κάτσαμε στο μαιευτήριο έκανα ταχύρρυθμα μαθήματα αλλαγής πάνας, πλυσίματος και μπάνιου, ταΐσματος με το μπιμπερό, αγκαλιάς για το απαραίτητο ρέψιμο. Άρχισα να παίρνω λίγο τα πάνω μου και να νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση για μετά που θα τον πάρουμε σπίτι μας.
Οι πρώτες μέρες στο σπίτι
Μετά από 3-4 μέρες γυρίσαμε σπίτι μας, με το νέο μέλος της οικογένειάς μας, το γιο μας. Οι πρώτες ημέρες στο σπίτι με το μωράκι μας είναι πρωτόγνωρες και αναγνωριστικές.
Αρχίζεις να εφαρμόζεις στο δικό σου χώρο πλέον ότι έμαθες στο μαιευτήριο. Οργανώνεις το χώρο σου για να έχεις όλα όσα χρειάζονται για την καθημερινή μωρουδιακή ρουτίνα.
Βελτιώνεσαι στο τάισμα, τον κρατάς καλύτερα για να κάνει το μπανάκι του, αλλάζεις καλύτερα την πάνα και τα ρουχαλάκια του, αλλά το ξενύχτι όμως δεν το συνηθίζεις εύκολα. Ευτυχώς ο μικρούλης μας είναι ήσυχος και δεν ξενυχτάει ιδιαίτερα.
Αυτό που δεν σταματώ να κάνω όμως είναι να χαζεύω το γιο μου ατελείωτες ώρες.
Σαν να μην πιστεύω ότι έγινα μπαμπάς. Κάθε στιγμή είναι τόσο διαφορετική και μοναδική.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι είμαι στην αρχή αυτού του υπέροχου ταξιδιού και ότι θα ζήσω πολλά ακόμη, αλλά πραγματικά αυτό που κατάλαβα είναι ότι κάθε στιγμή μετράει και δεν γυρίζει πίσω.
Και παρά τις όποιες δυσκολίες συναντήσω στο μέλλον θα προσπαθήσω να περνάω όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου.
Υ.Γ1. Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το άρθρο στην υπέροχη σύζυγό μου, τη Νάντια και να της πω πόσο πολύ την αγαπώ και τη θαυμάζω και είμαι σίγουρος ότι θα είναι η καλύτερη μανούλα του κόσμου.
Υ.Γ2. Επίσης θα ήθελα να καλωσορίσω τον μικρό μας πρίγκιπα και να του ευχηθώ υγεία, τύχη, ευτυχία και να γίνει ένας καλός και όμορφος άνθρωπος που να χαρίζει χαμόγελα στους γύρω του.
Σιάμος Χρήστος