Στη γεμάτη άγχος και υποχρεώσεις ζωή μας, ο χρόνος είναι μάλλον ό, τι πολυτιμότερο έχουμε. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας να τους αφιερώνουμε όσο περισσότερο γίνεται.
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στην οικογένειά μας δεν είναι κάτι που μπορεί απλά να «στριμωχθεί» στην ατζέντα μας, όπως ένα έκτακτο επαγγελματικό ραντεβού.
Σαφώς οι περισσότεροι από εμάς χρειάζεται να λείπουμε πολλές ώρες από το σπίτι εξαιτίας των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, αλλά πάντα υπάρχει χρόνος. Εμείς δεν το καταλαβαίνουμε ή το αμελούμε.
Ας αναθεωρήσουμε λίγο τις προτεραιότητές μας. Μπορούμε να εξοικονομήσουμε χρόνο μέσα στην ημέρα για να τον αφιερώσουμε στα παιδιά μας. Αρκεί να σηκωθούμε 15 λεπτά πιο νωρίς το πρωί ή να γυρίσουμε λίγο νωρίτερα από τη δουλειά.
Για τους γονείς μπορεί να ακούγονται δύσκολα, αλλά για τα παιδιά είναι μερικά ακόμα λεπτά με τη μαμά ή το μπαμπά τους, και αυτό τα κάνει πολύτιμα. Αυτές θα είναι οι στιγμές που χρόνια αργότερα θα πρωταγωνιστούν στις αναμνήσεις τους.
Η σκέψη αυτή τριγυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου από τότε που έγινα μπαμπάς. Πάντα χανόμουν με τη δουλειά και ασχολούμουν με οτιδήποτε άλλο μόνο όταν τέλειωνε η δουλειά. Αλλά η δουλειά δεν το τελειώνει ποτέ. Πάντα εκεί είναι και μας περιμένει. Ο ερχομός του γιού μου με ταρακούνησε για τα καλά.
Για έναν περίεργο λόγο δεν ήθελα να χάνω στιγμές από τη ζωή του. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι θα λείπω στα πρώτα του δοντάκια ή στα πρώτα του βήματα. Ακόμα και σήμερα χάνω κάποιες στιγμές και αυτό μου κοστίζει. Το μόνο που κατάφερα να κάνω, μετά βασάνων και κόπων, ήταν να οργανώσω λίγο καλύτερα τις υποχρεώσεις της ημέρας. Έτσι κατάφερα να ξεκλέβω πολύτιμο χρόνο για τον Ιάσονα και τη σύζυγό μου.
Αφορμή για αυτό το άρθρο, μου έδωσε μια ιστορία που διάβασα πρόσφατα και με ταρακούνησε.
Μια ιστορία που αξίζει να διαβάσουμε όλοι οι γονείς γιατί γινόμαστε workaholics και ξεχνάμε κάποια πολύ βασικά.
Η ιστορία που με συγκίνησε και με ταρακούνησε
Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος , για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
Γιος: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Πατέρας: «Ναι βεβαίως , τι είναι;»
Γιος: «Μπαμπάς, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»…
Πατέρας: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
Γιος: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
Πατέρας: «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω 50€ την ώρα.»
Γιος: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
Γιος: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 25€;»
Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ’ ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 25€ και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
«Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 25€ που μου ζήτησες ».
Το παιδί έτρεξε κατ’ ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει.
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
«Μπαμπά, έχω 50€ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»
Ο πατέρας συνετρίβη . Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ζήτησε συγνώμη.
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους μας που εργαζόμαστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς, εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Την οικογένεια και τα παιδιά μας.
Σιάμος Χρήστος
